Tresnaku Wurung

“asalmu saka ndi dhik?”

            “aku?”

            “iya”

            “saka Banyumas mas”

            “owalah nyong yaa?”

            “hehe ya kayakue lah”

Omongan kuwi ora bakal tak laleni nganti saiki. Nalika kuwi bubar pertandingan aku balik bareng-bareng karo kanca-kanca sak tim. Dheweke uga melu, merga kuwi pertandingan kanggo lanang lan wadon. Nembe dheweke sing nakokake asalku saka ndi saka akehe wong kang bareng karo aku. Ya merga kancaku kabeh wis ngerti aku asale saka endi, hehe. Mbuh kenangapa kok bareng dheweke nakokake asalku saka endi rasane kaya beda. Krungu swarane atiku ndredeg jantungku kaya mlayu-mlayu sprint cepet banget. Ana ing dalan karo bonceng motor aku karo mesem-mesem dhewek, rasane bungah pisan. Sabubare   pertandingan kuwi aku lan kanca-kanca ora langsung balik nanging mampir ana ing rumah makan dhisik. Arane warung steak, haha ya aku tembe mlebu marang panggonan kaya ngono kuwi mangan panganane wong barat. Ning warung kuwi biasa wae aku ngobrol-ngobrol karo kanca liyane kaya adate. Wis rampung mangan banjur balik. Sakdurunge budhal aku bayar ongkos parkiran dhisik. Kebeneran motore dheweke ana ing buri motor sing aku tumpaki sisan wae tak bayari, dheweke mesem karo ngomong kesuwun. Aku ya melu mesem, dheweke uga ngajak guyon sedhela. Rasane bungah banget atiku, mbuh kenangapa. Wengi kuwi pancen wengi kang seje lan tembunge mau esih kaemut-emut nganti saiki. Jenenge Awan Kurniawan mahasiswa semester enem jurusan Ilmu Keolahragaan. Yen kuliah pancen aku ora tau tepang karo dheweke merga dheweke wis semester dhuwur lan aku esih semester enom dadi jadwale beda. Bareng wengi iku bocah-bocah kang wis foto-foto ngunggah fotone ana ing grup ukm facebook. Dheweke lan aku ya ditandai. Ning kono aku lan mas Awan komen-komenan seru nanging durung kekancanan ana ning facebook. Akhire aku ngewanekake kanggo ngeadd dheweke dadi batir facebook ku. Eeeeh ora suwe saka aku ngeadd dheweke langsung ngonfirm aku. Dheweke pancen dudu wong sombong dadi pantes wae nek gelem ngonfirm aku. Suwe-suwe aku karo dheweke sering komunikasi lewat dunia maya yaiku facebook. Yen aku pasang status dheweke sok-sok komen, ngono uga aku. Sangsaya suwe aku karo dheweke tambah akrab nganti chatingan barang. Batinku ya mung supaya dadi tambah akeh batir akrabku, nanging nyatane manah ora bisa dilomboni. Ana rasa-rasa sing nlusup luwih saka rasa seneng karo batir. Nalika latiyan aku dadi sering ketemu karo dheweke. Aku uga dadi tambah semangat anggone latiyan sanajan yen ketemu latiyan ya aku ora akeh ngomong karo dheweke. Merga dheweke kuwi wonge ora doyan ngomong nanging akeh polah-polahe dheweke sing gawe aku gumun. Latiyan bareng kirane wis ana sewulanan, nganti kanggo persiapan pertandingan sebanjure. Bar pertandingan kuwi latiyan dipreikake dhisik merga ketabrak wulan puasa. Batinku “ yaa prei ning umah ora bisa latiyan lan ketemu karo dheweke maneh”.

Wulan puasa dilakoni kaya biasane aku ya ngrasa bosen merga aku adoh karo kanca-kancaku. Wayahe saur kaya biasa aku mangan karo bapak lan ibu. Aku bukak hape jebule ana pemberitahuan saka fb pesan saka Awan Kurniawan.

“Assalamualaikum, dhik Banyumasmu ndi?”

“Wa’alaikumsalam, aku Rawalo mas”

“ hah masak? Ya cedhak karo aku dhik mas Sampang ngerti kan dhik?”

“ oya aku ngerti mas”

“lagi ngapa dhik?”

“ aku lagi nonton tivi”

“lah wis maem apa durung?”

“ uwis mas miki nembe bae”

Aku kaget nalikane dheweke ngomong asale saka Sampang cedhak saka nggonku, takira asale mas Awan kuwi ya saka daerah wetanan. Saka wektu iku aku karo dheweke dadi sering omong-omongan lewat fb, nganti dheweke njaluk nomor hape ku ddi kadang fban kadang smsan. Saben dina mas Awan mesti sms aku takon lagi ngapa, wis maem durung, saka esuk nganti bengi malah kadang ngasi lembur nggarap tugas bareng diselingi chatingan lewat facebook. Suwe-suwe merga dheweke aweh perhatian sing luwih maring aku, aku dadi kulina lan ngrasa sreg karo dheweke. Malah bareng mlebu kuliah aku sok-sokan diparani dheweke yen aku balik kampung dheweke uga pernah dolan menyang omahku. Saka iku, aku ngrasa yen apa sing dheweke lakoni marang aku wis ngluwihi perhatiane marang batir biasa. Aku esih eling nalika dheweke dolan maring omahku, mas Awan langsung bisa akrab karo wong tuaku. Sing gawe lucu malah nalikane ibuku weruh dheweke dikirani mas Awan kuwi wong wedhok merga rambute kang gondrong kaya rambute wong wedhok. Pas ning omah ya ibuku seneng karo dheweke. Mas Awan nganti ngomong yen aku karo dheweke wis kaya sedulur dadi ana ing rantau ana kancane bisa njaga siji lan sijine. Krungu omongane dheweke, atiku ngrasa krenteg nganti semana penggalihe dheweke marang awakku.

Saben dina diliwati kaya biasa dina-dinaku diiseni karo sms-smse mas Awan, perhatiane, lan keapikane marang aku. Aku ing kene uga dadi ngrasa aman lan tenang merga wis ana wong sing bisa dijaluki tulung kaya sedulure dhewek. Kadang mas Awan dolan maring kosku malah pernah ngancani aku tuku obat. Rasane uripku beda kaya adate, bareng mas Awan teka ana ing panguripanku. Perhatiane dheweke marang aku kuwi kaya perhatiane wong marang pacare, tanganku dicekel, rambutku dielus-elus, gawe aku ngrasa bingung dhewek, nanging aku ya ora wani takon maring dheweke apa sing sebenere dheweke rasakake marang awakku iki. Amarga aku ya esih kemutan biyen nalika wiwit tepang dheweke ngomong yen aku lan dheweke bakalan dadi kakang adhik selawase. Aku bingung nanging uga seneng, ana wong sing ngomong kaya mengkana. Nanging sawijining dina atiku ngrasa suwung merga mas Awan ujug-ujug ora sms aku maneh kira-kira seminggu suwene. Aku ngewanekake sms dheweke dhisik.

“mas kenangapa si, kok wis pirang dina iki ora sms adhik maneh apa mas wis lali karo adhik, apa mas lagi nyoba ngilang saka adhik? Maaf yen adhik ana salah”

“ora kok dhik, mas ora ana penggalih kaya mangkana. Kuwi penggalihmu wae”

Sepet kuwi mas Awan dadi jarang sms aku. Suwe sangsaya suwe aku ya dadi melu meneng ora wani nganggu dheweke.  Nganti saiki dheweke ora pernah ngubungi aku maneh, embuh apa alesane. Aku namung bisa ngenang kenangan sing dheweke aweh maring aku. Kaya nalikane pas malem minggu dheweke maring kosku ngajak aku dolan sewengi muput. Diajak mangan, ndelok-ndelok kaendahan kota, jagongan ing alun-alun, rasane bungah banget merga aku ora pernah ngrasakake bungah kang kaya mengkana. Ing wengi kuwi aku celathu.

            “ mas aku wedi yen mas Awan bakal ninggalake adhik”

            “tenang dhik aku ora bakal ninggallake awakmu”

Omongan kuwi sing aku cekel nganti saiki, sanajan saiki dheweke wis ora genah ana endi parane. Ujug-ujug amleng ora ana pawartane, namung lewat fb utawa kanca-kancane kang kadang aweh ngerti marang aku kahanane dheweke. Kaya kecocog eri atiku lara-selarane, rasane wis ora bisa diungkapake maneh karo tembung apa wae. Dheweke kang wis menehi janji-janji marang awakku, dheweke sing aweh perhatian luwih nanging saiki ora blas. Dheweke urung ngerti apa sing dirasakake atiku merga perhatiane dheweke, aku uga ora ngerti apa satemene rasa ing jero manahe marang sliraku. Tresnaku kang kependhem, durung medhar saka lambeku, nanging dheweke malah wis ngilang ndisiki godhong-godhong garing kang tumiba saka pange. Atiku wis ora genah rupane, dina-dina kang endah kae wis ilang ketutupan awan ireng lan kegawa angin ora ngerti maring ndi parane. Aku namung bisa sabar lan pasrah nglakoni urip iki. Muga-muga mas Awan tansah ora duweni rasa sebel utawa wadeh marang awakku, lan mugi ana titi mangsane dheweke ana maneh ing panguripanku.