Cerkak

SELINGKUH

Ing sawijining kutha, yaiku kutha Cirebon. Ana wong loro lanang wadon pacaran. Wong loro kuwi pacaran wis tekan limang taun suwene. Saben dina wong loro kuwi bebarengan terus, wis kaya trek gandheng. Sing lanang jenenge Anjar lan sing wadon jenenge Egi. Dheweke pacaran wiwit kelas 3 SMP.

Sakbubare sekolah SMP, Egi luwih milih ndhaptar ing sekolah Aliyah, amarga dheweke kepengin mengko sekolahe nganggo jilbab, kaya nadzare miyen wektu lulusan SMP. Lha Anjar sekolah ana ing sekolah tehnik sing khusus kanggo wong lanang. Telung taun sekolah SMA akeh kedadean sing nguji cintane Anjar lan Egi, amarga cintane wong loro kuwi ana ora direstui ana apa dening ibune Egi.

“Ibu ora setuju yen Kowe pacaran karo Anjar”, omonge ibune Egi.

“lha wonten menapa ta Bu?” wangsulane Egi.

“Ibu pengin kowe kerja ndhisik Ndho”, kandhane Ibu.

“Mbuh ah Bu, Ibu aja kaya ngono si, lan menapa Ibu tembe ngomong”, kandhane aku marang Ibu.

Ibune Egi ora kepengin menawi anak prawane kuwi pacaran ndhisik sadurunge kerja. Ibune wedi yen mengko sekolahe ora konsen, malah mengko pacaran tok. Lha dasare Egi sing wateke angel diatur lan kendel banget marang omongane wong tuwa, apa wae sing diprentahake dening Ibune ya ora bakal dirungokake. Nanging sak ora olihe restu, Anjar karo Egi tetep wae pacaran sanajan umpet-umpetan saka ibune Egi, utawa basa kerene kuwi backstreet.

Sakbubare sekolah SMA, Egi nglanjutake kuliyah ana ing Jakarta yaiku neng Universitas Negeri Jakarta utawa UNJ.

“Njar, lulusan iki aku arep kuliyah ana ing UNJ, kowe aja nakal ya ning kene”, kandhane Egi.

Iya Gi, aku ya ora bakal nakal karo wong lanang, tapi nakale karo wong wadon wae, hehe” celathune Anjar karo nggoda Egi, pacare.

“Waah wani-wanine kowe Njar kowe kaya ngono, taksih urip wae kowe kudu bersyukur ngerti”, walese Egi karo rada pengin ngamuk marang Anjar.

Egi nglakokake hubungan jarak jauh utawa LDR karo Anjar, amarga Anjar ora kuliyah. Anjar kerja ning Cirebon. Anjar kuwi wonge apikan banget karo Egi, apa wae sing dikarepake dening Egi, mesthi Anjar ngusahake ben bisa kelakon. Wiwit mlebu kuliyah, sing dirasakake dening Egi kuwi kaya rada kangelan kanggo LDRan. Nanging pegaweyane wong loro kuwi saben dina mung kangen-kangenan tok lewat tilpun.

Tulilittt... tuliliiiiitt... swara hapene Egi moni, ana tilpun saka Anjar.

“Assalamualaikum,” swara pambuka tilpun saka Anjar.

“Waalaikumsalam,” walesane Anjar.

“Lagi apa kowe yank?” Anjar mbuka omongan kanggo miwiti ndhisik.

“Aku lagi kangen karo kowe oh yank”, jawabe Egi

“Halah tumben nemen kowe yank” walesane Anjar marang Egi, karo guyonan.

“Hahaha iya pancen ka yank, tapi ora sida kangen lah, kowe nyengiti sih”, jawabe Egi rada ketus.

“Tut.. tut.. tut.. tilpune dipateni dening Anjar, amarga Anjar nesu.

Rong wulan njalani LDRan, Egi ngrasa ana sing beda saka Anjar, Anjar wis ora kaya sing ndhisik, wis rada cuwek marang Egi, lan galak marang Egi. Ing kono Egi wis mikir sing ora-ora babagan sifate Anjar marang awake. Mbuh apa sing ngrasuki pikirane Egi, Egi mikir yen Anjar kuwi wis bosen lan wis ndhuwe pacar maneh ning Cirebon.

Egi cobi nilpun Anjar, nanging ora tau diangkat dening Anjar. Sekaline diangkat, Anjar malah kaya ora ngarepake tilpun saka pacare dhewe kuwi.

“Tuuuuut...tuuuut... tuuuut swara nada deringe Anjar”.

“Hallo”, Anjar njawab tilpune Egi.

“Iya, piye bisane nembe diangkat Njar”, omongane Egi marang Anjar.

“iya aku sibuk terus, wis ndhisik ya Gi, aja ganggu aku ndhisik”, panjawabe Anjar karo mateni tilpune Egi.

“Tut tut tut tut!

“Edan tenan kae wong ya, awas wae! Guneme Egi karo jengkel.

Sakjalane wektu, Egi wis prustasi karo cintane dhewe sing ora tau direwes dening Anjar, ning kono uga Egi nyadari yen dheweke ora bakal kaya iki terus, saya suwi saya suwi, Egi wis ora kuwat nglanjutake hubungan kuwi, hubungan sing ora tau direstui dening Ibune dhewe.

“Yen kaya ngene terus ya aku males lah, ndhuwe pacar kok wis ora kaya sing ndhisik, lagiyan uga ora direstui dening Ibu”, gumune Egi.

Rong sasi kepungkur, sadurunge bubaran karo Anjar, Egi wis miwiti awake PDKT karo kancane sing ana ing facebook. Awake dhewe kenalan karo bocah lanang sing arane Dewa. Saben dina chat-chatan terus lewat facebook, kanthi ijolan nomer hape ana apa. Wiwit saka kenalan kuwi, Egi wis kaya ngrasa cocok karo Dewa, padhahal dheweke ora tau ketemu karo Dewa, lan ora ngerti Dewa kuwi kaya apa. Saya suwi Egi malah enasaran dhewe marang Dewa, lan Egi malah ana rasa karo Dewa, Dewa uga kaya ngono.

Sakwise bada, Dewa nembak utawa nyatake cinta marang Egi, nanging Egi ragu-ragu arep nrima apa ora, amarga dheweke ya durung kenal karo Dewa, lan Egi uga taksih pacaran karo Anjar. Tanpa mikir dhawa, tanpa mikir mengko bakal kepriye karo Anjar, Egi malah nrima cintane Dewa.

“Gi, Aku arep ngomong enthuk apa ora?” kandhane Dewa.

“Iya, arep ngomong apa ta Dew?” jawabe Egi karo penasaran apa sing arep diomongake Dewa.

“Sebenere Aku seneng karo Kowe, Aku tresna karo k\Kowe, Aku uga pengin dadi pacare Kowe, ya pancen yen kowe bingung, merga awake dhewe ki durung tau ketemu, ora ngerti Aku lan Kowe kaya apa, tapi Aku yakin marang prasaane Aku iki. Kowe gelem dadi pacare Aku apa ora?”. Jawabe Anjar karo nyakinke prasaane marang Egi.

“Hah? Apa iya Dew? Aku bingung ik arep njawab apa, Aku ya tresna karo Kowe, tapi Aku bingung”. Jawabe Egi marang Dewa.

“Yen Kowe bingung ya njawabe mengko wae ora apa-apa Gi, tetep taktunggu kok sampe kapan wae Kowe siap jawab”. Kandhane Dewa karo sante nanging rada deg-degan wedi cintane ditolak.

“Emm... Iya Aku gelem dadi pacare Kowe Dew”. Kandhane Egi sing gelem dadi pacare Dewa, sanajan dheweke isih dhuwe pacar.

“Hah? Tenane Gi? Kowe ora guyonan kan?. Dewa kaget karo jawabane Egi.

“Iya aku ora guyonan, Aku ya seneng karo Kowe” walese Egi.

Rasa tresna sing dirasakake dening Egi marang Dewa kuwi beda, ora kaya wektu pacaran karo Anjar. Rasa kuwi saya suwi saya kuwat. Sesasi suwene wiwit Egi lan Dewa pacaran durung tau ketemu, amarga Egi durung balik menyang kutha Cirebon, kutha asale dhewe. Kira-kira tanggal 08 Oktober 2011 Egi balik marang Cirebon, ana ning njorne sepur, prasaane Egi wis ora karuan banget, amarga mengko sing bakal njemput dheweke kuwi Dewa, pacare sing durung tau ditemoni.

“Hih, ki kok dag dig dug banget ya, ana apa iki? Ah gara-gara Dewa ki mesthi”. Guneme Egi ing njero ati karo nenangake prasaane dhewe.

Tabuh 11.30 awan, Egi tekan Cirebon, dheweke ngenteni kanthi tabuh 13.30, amarga Dewa jumatan ndhisik, dadi rada suwi menawi dikongkon ngenteni jemputane. Sing dienten-enteni dening Egi akhire teka uga, Dewa pacare sing ora tau dikenale sing njemput awake. Rupane ganteng, keker, lan dhuwure padha wae karo awake dhewe.

“Weeedan ah, suwi banget kae wong, wis sejam setengah ya aku ngenteni kok ora numul-numul bocahe”. Guneme Egi karo rada jengkel amarga wis ngenteni suwi banget.

“Ndeeeerrr... kaya ana swara motor sing mandheg.

“Eeeh kuwi apa ya si Dewa”. Guneme Egi karo rada seneng lan deg deg ser.

“Maaf ya Gi, wis ngenteni suwi, amarga aku shalat jumatan ndhisik”. Ngomonge Dewa marang Egi.

“Iya tenang wae, yuh ndang bali, ngelih aku”. Jawabe Egi.

Tanpa mbuwang-mbuwang wektu, wong loro sing lagi kasmaran kuwi langsung lunga saka stasiun. Egi lan Dewa bingung arep menyang ndi, bubar njemput Egi, Dewa ngejak mangan Egi. Kaya wis tau weruh lan kaya wis tau kenal, Egi lan Dewa langsung akrab tanpa ana rasa canggung sadurunge. Wong loro kuwi wis ngobrolake macem-macem babagan awake dhewe-dhewe. Budal mangan, Dewa ngejak Egi menyang umahe ndhisik sadurunge ngaterke Egi balik omah. Ning omahe Dewa, Egi dikenalke marang kaluwargane Dewa. Rasa bungah ana ing atine Egi, sanajan Dewa kuwi mung didhadekake selingkuhan nanging bisa luwih wow saka pacare sing asli yaiku Anjar.

“Ciiiiiittt, swara rem motore Dewa, jebule wis tekan omahe Dewa”.

“Yuh Beb mlebu, ora usah isin-isin” ngajake Dewa marang Egi, karo narik tangane Egi.

“Maaah, iki loh calon mantumu wis tak gawa rene”, undange Dewa marang Mamahe sing kepengin weruh pacare anake kaya apa.

“Ndi ta Wa?” jawab Mamahe Dewa karo mlaku menyang ruwang tamu.

“Edalaaah, dening dhuwure padha kaya Kowe Dew”, kandhane Mamahe Dewa sing nembe numul saka pawon.

“Hehehe, Nggih Bu”, jawabe Aku.

“Ayu ya Wa pacarmu iki, sekolah ning ndi ta emange?” pitakone Mamahe Dewa.

“Kuliyah ing Jakarta Mah”, kandhane Dewa marang Mamahe sing kaya wartawan kuwi.

Rada suwi Mamahe Dewa mlebu marang njero, amarga ora pengin ganggu pacarane anake. Sajalane wektu, rong sasi sawise Egi pacaran karo Dewa, Egi arep mutuske Anjar, merga Anjar wis ora tau ngubungi awake dhewe. Sawise Egi mutuske Anjar, Anjar ora trima, amarga Anjar ngrasa cocok karo Egi, nanging keputusane Egi wis ora bisa diubah maneh. seminggu sakwise putus saka Anjar, Egi ngomong marang Anjar menawi dheweke wis ndhuwe pacar maneh yaiku Dewa. Anjar kaget ora ketulungan, merga dheweke putus nembe seminggu. Anjar nuduh macem-macem marang Egi, nanging Egi ora ngurusi apa sing diomongke dening Anjar.

Saiki Egi wis seneng pacaran karo Dewa. Dewa sing luwih dhewasa, luwih ngerteni awake lan Dewa sing luwih bagus.

Rampung

Dening Nunung Yuliani 2601412001 Rombel 01 PBSJ

 Tresnaku Wurung

“asalmu saka ndi dhik?”

            “aku?”

            “iya”

            “saka Banyumas mas”

            “owalah nyong yaa?”

            “hehe ya kayakue lah”

Omongan kuwi ora bakal tak laleni nganti saiki. Nalika kuwi bubar pertandingan aku balik bareng-bareng karo kanca-kanca sak tim. Dheweke uga melu, merga kuwi pertandingan kanggo lanang lan wadon. Nembe dheweke sing nakokake asalku saka ndi saka akehe wong kang bareng karo aku. Ya merga kancaku kabeh wis ngerti aku asale saka endi, hehe. Mbuh kenangapa kok bareng dheweke nakokake asalku saka endi rasane kaya beda. Krungu swarane atiku ndredeg jantungku kaya mlayu-mlayu sprint cepet banget. Ana ing dalan karo bonceng motor aku karo mesem-mesem dhewek, rasane bungah pisan. Sabubare   pertandingan kuwi aku lan kanca-kanca ora langsung balik nanging mampir ana ing rumah makan dhisik. Arane warung steak, haha ya aku tembe mlebu marang panggonan kaya ngono kuwi mangan panganane wong barat. Ning warung kuwi biasa wae aku ngobrol-ngobrol karo kanca liyane kaya adate. Wis rampung mangan banjur balik. Sakdurunge budhal aku bayar ongkos parkiran dhisik. Kebeneran motore dheweke ana ing buri motor sing aku tumpaki sisan wae tak bayari, dheweke mesem karo ngomong kesuwun. Aku ya melu mesem, dheweke uga ngajak guyon sedhela. Rasane bungah banget atiku, mbuh kenangapa. Wengi kuwi pancen wengi kang seje lan tembunge mau esih kaemut-emut nganti saiki. Jenenge Awan Kurniawan mahasiswa semester enem jurusan Ilmu Keolahragaan. Yen kuliah pancen aku ora tau tepang karo dheweke merga dheweke wis semester dhuwur lan aku esih semester enom dadi jadwale beda. Bareng wengi iku bocah-bocah kang wis foto-foto ngunggah fotone ana ing grup ukm facebook. Dheweke lan aku ya ditandai. Ning kono aku lan mas Awan komen-komenan seru nanging durung kekancanan ana ning facebook. Akhire aku ngewanekake kanggo ngeadd dheweke dadi batir facebook ku. Eeeeh ora suwe saka aku ngeadd dheweke langsung ngonfirm aku. Dheweke pancen dudu wong sombong dadi pantes wae nek gelem ngonfirm aku. Suwe-suwe aku karo dheweke sering komunikasi lewat dunia maya yaiku facebook. Yen aku pasang status dheweke sok-sok komen, ngono uga aku. Sangsaya suwe aku karo dheweke tambah akrab nganti chatingan barang. Batinku ya mung supaya dadi tambah akeh batir akrabku, nanging nyatane manah ora bisa dilomboni. Ana rasa-rasa sing nlusup luwih saka rasa seneng karo batir. Nalika latiyan aku dadi sering ketemu karo dheweke. Aku uga dadi tambah semangat anggone latiyan sanajan yen ketemu latiyan ya aku ora akeh ngomong karo dheweke. Merga dheweke kuwi wonge ora doyan ngomong nanging akeh polah-polahe dheweke sing gawe aku gumun. Latiyan bareng kirane wis ana sewulanan, nganti kanggo persiapan pertandingan sebanjure. Bar pertandingan kuwi latiyan dipreikake dhisik merga ketabrak wulan puasa. Batinku “ yaa prei ning umah ora bisa latiyan lan ketemu karo dheweke maneh”.

Wulan puasa dilakoni kaya biasane aku ya ngrasa bosen merga aku adoh karo kanca-kancaku. Wayahe saur kaya biasa aku mangan karo bapak lan ibu. Aku bukak hape jebule ana pemberitahuan saka fb pesan saka Awan Kurniawan.

“Assalamualaikum, dhik Banyumasmu ndi?”

“Wa’alaikumsalam, aku Rawalo mas”

“ hah masak? Ya cedhak karo aku dhik mas Sampang ngerti kan dhik?”

“ oya aku ngerti mas”

“lagi ngapa dhik?”

“ aku lagi nonton tivi”

“lah wis maem apa durung?”

“ uwis mas miki nembe bae”

Aku kaget nalikane dheweke ngomong asale saka Sampang cedhak saka nggonku, takira asale mas Awan kuwi ya saka daerah wetanan. Saka wektu iku aku karo dheweke dadi sering omong-omongan lewat fb, nganti dheweke njaluk nomor hape ku ddi kadang fban kadang smsan. Saben dina mas Awan mesti sms aku takon lagi ngapa, wis maem durung, saka esuk nganti bengi malah kadang ngasi lembur nggarap tugas bareng diselingi chatingan lewat facebook. Suwe-suwe merga dheweke aweh perhatian sing luwih maring aku, aku dadi kulina lan ngrasa sreg karo dheweke. Malah bareng mlebu kuliah aku sok-sokan diparani dheweke yen aku balik kampung dheweke uga pernah dolan menyang omahku. Saka iku, aku ngrasa yen apa sing dheweke lakoni marang aku wis ngluwihi perhatiane marang batir biasa. Aku esih eling nalika dheweke dolan maring omahku, mas Awan langsung bisa akrab karo wong tuaku. Sing gawe lucu malah nalikane ibuku weruh dheweke dikirani mas Awan kuwi wong wedhok merga rambute kang gondrong kaya rambute wong wedhok. Pas ning omah ya ibuku seneng karo dheweke. Mas Awan nganti ngomong yen aku karo dheweke wis kaya sedulur dadi ana ing rantau ana kancane bisa njaga siji lan sijine. Krungu omongane dheweke, atiku ngrasa krenteg nganti semana penggalihe dheweke marang awakku.

Saben dina diliwati kaya biasa dina-dinaku diiseni karo sms-smse mas Awan, perhatiane, lan keapikane marang aku. Aku ing kene uga dadi ngrasa aman lan tenang merga wis ana wong sing bisa dijaluki tulung kaya sedulure dhewek. Kadang mas Awan dolan maring kosku malah pernah ngancani aku tuku obat. Rasane uripku beda kaya adate, bareng mas Awan teka ana ing panguripanku. Perhatiane dheweke marang aku kuwi kaya perhatiane wong marang pacare, tanganku dicekel, rambutku dielus-elus, gawe aku ngrasa bingung dhewek, nanging aku ya ora wani takon maring dheweke apa sing sebenere dheweke rasakake marang awakku iki. Amarga aku ya esih kemutan biyen nalika wiwit tepang dheweke ngomong yen aku lan dheweke bakalan dadi kakang adhik selawase. Aku bingung nanging uga seneng, ana wong sing ngomong kaya mengkana. Nanging sawijining dina atiku ngrasa suwung merga mas Awan ujug-ujug ora sms aku maneh kira-kira seminggu suwene. Aku ngewanekake sms dheweke dhisik.

“mas kenangapa si, kok wis pirang dina iki ora sms adhik maneh apa mas wis lali karo adhik, apa mas lagi nyoba ngilang saka adhik? Maaf yen adhik ana salah”

“ora kok dhik, mas ora ana penggalih kaya mangkana. Kuwi penggalihmu wae”

Sepet kuwi mas Awan dadi jarang sms aku. Suwe sangsaya suwe aku ya dadi melu meneng ora wani nganggu dheweke.  Nganti saiki dheweke ora pernah ngubungi aku maneh, embuh apa alesane. Aku namung bisa ngenang kenangan sing dheweke aweh maring aku. Kaya nalikane pas malem minggu dheweke maring kosku ngajak aku dolan sewengi muput. Diajak mangan, ndelok-ndelok kaendahan kota, jagongan ing alun-alun, rasane bungah banget merga aku ora pernah ngrasakake bungah kang kaya mengkana. Ing wengi kuwi aku celathu.

            “ mas aku wedi yen mas Awan bakal ninggalake adhik”

            “tenang dhik aku ora bakal ninggallake awakmu”

Omongan kuwi sing aku cekel nganti saiki, sanajan saiki dheweke wis ora genah ana endi parane. Ujug-ujug amleng ora ana pawartane, namung lewat fb utawa kanca-kancane kang kadang aweh ngerti marang aku kahanane dheweke. Kaya kecocog eri atiku lara-selarane, rasane wis ora bisa diungkapake maneh karo tembung apa wae. Dheweke kang wis menehi janji-janji marang awakku, dheweke sing aweh perhatian luwih nanging saiki ora blas. Dheweke urung ngerti apa sing dirasakake atiku merga perhatiane dheweke, aku uga ora ngerti apa satemene rasa ing jero manahe marang sliraku. Tresnaku kang kependhem, durung medhar saka lambeku, nanging dheweke malah wis ngilang ndisiki godhong-godhong garing kang tumiba saka pange. Atiku wis ora genah rupane, dina-dina kang endah kae wis ilang ketutupan awan ireng lan kegawa angin ora ngerti maring ndi parane. Aku namung bisa sabar lan pasrah nglakoni urip iki. Muga-muga mas Awan tansah ora duweni rasa sebel utawa wadeh marang awakku, lan mugi ana titi mangsane dheweke ana maneh ing panguripanku.

dening: Tri Martini PBSJ 2012